Barska skupština opštine je konačno donijela odluku o građanskoj inicijativi. Kretanja su takva da se crnogorska politika više i ne pretvara da postoji, ona je sve otvorenije apsurdna. Socijaldemokrate, kao partija koja najbolje oslikava taj apsurd su u toj igri osuđene da uvijek budu brojčano ispod apstinenata. Nakon što su u Nikšiću, na suštinski jednopartijskim lokalnim izborima, dobili manje glasova od broja nevažećih listića, sada su u opštinskom glasanju u Baru bili iza broja uzdržanih pri glasanju o građanskoj inicijativi. Za je bilo 14 (opozicija i grupa Biram Bar), protiv 7 (SD) a uzdržani su bili odbornici DPS-a i BS-a. Čak i u toj svojoj apsurdnoj ulozi, socijaldemokrate su bile poštenije, jer su zauzele stav.
Odluka odbornika DPS-a da na predlog o promjeni lokacije za gradnju novog vrtića u Baru glasaju sa “ne znam” predstavlja istovremeno i kukavičluk i sramotu. Sa nečijim stanovištem se ne moramo slagati, kao što se veliki broj ne slaže sa onim što su zastupali odbornici SD-a ali ga mora prihvatiti kao postojeće stanje. Ali ako odbornici u SO nemaju mišljenje ili znanje (ili oboje) o tome da li u centru grada treba izgraditi novi vrtić velikih gabarita i usput porušiti park i dvorište osnovne, srednje i muzičke škole, onda je jedina moralna odluka da napuste svoje pozicije. Ako oni, birani na lokalnim izborima radi donošenja upravo ovakvih odluka, ne znaju ili neće da znaju šta da rade, onda je njihova funkcija potpuno nepotrebna i predstavlja samo bacanje para iz budžeta.
Ne može svako biti urbanista, inženjer, stručnjak za saobraćaj, to je valjda jasno. Ipak, odbornici su imali vremena da se informišu, da konsultuju one koji znaju, da naruče elaborate, stručnja mišljenja. Umjesto toga, oni su se bavili strukturom potpisnika pa smo tokom debate u SO čuli vrlo precizne podatke koliko potpisnika živi u kom dijelu grada, koliko njih je u braku, koliko ima djecu, a koliko ih je da su u penziji. Za takve analize, kojima se građanima želi poručiti “znamo ko ste i šta potpisujete”, je bilo i vremena i znanja a duh Envera Hodže je lebdio salom SO.
Pobornici gradnje vrtića na spornoj lokaciji nisu odgovorili na ključna pitanja, nisu objasnili zašto grade protivno Pravilniku o izgradnji objekata obrazovnog karaktera (nedovoljno vanjskog prostora za svaku obrazovnu instituciju na pomenutoj parceli) i protivno Pravilniku Razvojne banke SE (urušavanje postojećeg ekološkog stanja). Nisu objasnili zašto se gradi u najurbanijoj zoni grada, gdje je preko 47% površina zauzeto građevinama različitog tipa, zašto biraju lokaciju koja je već saobraćajno zagušena. Dobili smo floskule o presađivanju čemperesa (za šta ne postoji potrebna mehanizacija) o gradnji nove gimnazije (sa nepoznatim datumom i nejasnom logikom, pošto je u renoviranje postojeće uloženo million eura prije nešto više od 10 godina) o proširenjima saobraćajnica (u blizini se nalazi i Dom zdravlja i Hitna pomoć) ali se na kraju vidjelo da ni sami odbornici DPS-a ne vjeruju u ta rješenja pošto su na glasanju bili uzdržani.
Pouke ovog slučaja su mnogobrojne. Možda on nije važan za vašu opštinu, grad ili ulicu u kojoj živite, ali je znakovit za našu opštu situaciju. I kada sve uradite kako treba, i kada okupite sav taj multikulturalizam Crne Gore o kojem se i gusla i popuje, i kada niste partijski obojeni, ako idete protiv uskogrudih ciljeva vlasti, naići ćete na zatvorena vrata. Jedna od kritika građanskoj inicijativi od strane “uzdržanih” odbornika je bila da ne treba na ovakvom objektu da se detaljno insistira na zakonskoj utemeljenosti i “da se ovako detaljno svakom objektu pristupalo, nijedan ne bi bio izgrađen”. Iz ovoga možemo samo zaključiti da su ili zakoni restriktivni i besmisleni ili naše vlasti dozvoljavaju nelegalnost na svakom koraku. Pored toga, na diskusiji o lokaciji i projektu nije bio prisutan projektant vrtića (o kome ne znamo ništa) a predstavnik ministarstva nije ponudio nijednu konkretnu činjenicu već samo prijetnje o tome da ćemo “izgubiti vrtić na pet godina” iz čega smo posle posredno saznali da je sva žurba radi toga da se sruši stari vrtić na Topolici i na njegovo mjesto posada sedmospratnica. Nije pitanje ni djece ni roditelja već opet tog neimenovanog božanstva zvanog “investitor”.
Borba za park i čemprese se nastavlja, uz neke važne zaključke – ako je kapacitet gradske skupštine da bude uzdržan, bolje je da skupštinu i većinu organa lokalne izvršne vlasti raspustimo i ostavimo “centrali” da odlučuje i uštedimo malo novca u ionako praznom budžetu.